Nihon Buyo in Lucent Danstheater

Afgelopen 3 maart kreeg ik de mogelijkheid om Nihon Buyo in het Lucent Danstheater in Den Haag te mogen bekijken. Voor diegene die niet weten wat Nihon Buyo is, Nihon Buyo betekent Japanse dans. Daaronder heb je diverse soorten van Japanse dans, van klassiek tot experimenteel.

De groep dansers waren samengesteld door meneer Senzo Nishikawa, in Japan officieel erkend als Levend Nationaal Erfgoed. Behoorlijk bijzonder als je het mij vraagt.

Ik vond het ook erg bijzonder om erbij te zijn. Via één van de mede-cursisten van de Japanse cursus (die ik volgde van oktober 2011 tot april 2012), kon alle cursisten van de Japanse cursus goedkoper naar deze dansvoorstelling. En dat maakt het nog extra bijzonder! Nu kon ik het écht niet afslaan! Alle cursisten én mijn Japanse docent waren uiteindelijk gekomen naar deze speciale voorstelling.

Ik vond het geweldig! Het was veel te kort voor mij gevoel, maar het was ook eerder klaar dan aangegeven. Er waren veel Japanners aanwezig in de zaal, de vrouwen droegen kimono’s. Toen ik dat zag, hadden ik en andere cursisten al snel het gevoel dat het behoorlijk exclusief is. En daarbij dacht ik dat ik niet goed gekleed was voor de voorstelling! Ik had mij wel netjes gekleed, maar helaas heb ik geen kimono in de kast hangen!

Voor elke dans kwam een mevrouw in kimono, niet Japans, met een boek in haar handen een verhaal vertellen over de dans. Ze vertelde de inhoud van de dans en of het een klassieke Nihon Buyo was of juist experimenteel.

Het begon met een experimentele dans: Senoo. De kersenbloesem waaier. En die was erg leuk. Daarna kwam een klassiek stuk: Awamochi met een man en een vrouw die zo’n beetje de verkooptechniek van gierst-cakes lieten zien. En als laatste kwam meneer Senzo Nishikawa op het podium, hij deed het stuk Sekidera Komachi, een stuk van een oude vrouw die even terugdenkt aan het mooie verleden en uiteindelijk weer ‘wakker wordt’ en bedenkt dat ‘ze’ oud is, met schuldgevoel.

Ik werd enorm emotioneel tijdens het bekijken van alle dansen. Ik kreeg zelfs tranen in mijn ogen ervan. Misschien besefte ik me dat ik iets ging zien wat ik misschien anders nooit zou kunnen zien. Ik was zo blij dat ik het gezien heb! Je ziet het ook niet dagelijks in Nederland!

Aan het einde kregen alle dansers een lang en verdiend applaus!

Ik heb een aantal foto’s gemaakt aan het einde van de show. De foto’s zijn gemaakt met mijn smartphone en daarmee is de kwaliteit van de foto’s niet heel geweldig.

Eerder geplaatst op フランシスカは書く op 5 maart 2012.