Luid Gerommel

Hij is boos. Hij is boos of op zijn minst ontzettend geïrriteerd. Zijn luide geschreeuw, geblaf en gemopper davert haast letterlijk doorheen het hele huis. Het duurt niet lang voor ik met een kloppend hart wakker word. Mijn hoofd heeft even tijd nodig om uit te maken of ik nog droom, maar al snel zet een felle streep licht dat langs de gordijnen nog net naar binnen weet te glippen, me met beide benen stevig op de grond: wat hier gebeurt… is echt.

Even twijfel ik of ik het licht aan zou doen om te gaan kijken. Mijn hand zweeft al richting schakelaar wanneer ik bruusk van gedacht verander. Toch maar niet. Ik zou niet willen dat hij me ziet. -Dat het maar snel stopt,- denk ik en trek m’n benen op. Lekker warm onder de wol terwijl het onweer buiten uit zit te razen. De volgende ochtend moet ik er weer vroeg uit, maar hoe laat je dat aan de schichten en dondervlagen verstaan? Niet dus. Ik draai me nog een aantal keer en probeer het maar te negeren. Tevergeefs. De felle lichten en fonkelende kleuren houden me uit mijn slaap. Ik sta op, schudt de koude lucht buiten de warme omgeving van mijn bedje van me af, schuif het gordijn wat verder open en geniet van de show.

Onweer heeft me altijd al gefascineerd. Toen ik klein was, had ik mijn eigen maniertjes om ermee om te gaan. Alle lichten gingen uit, de stekkers die ik vond , trok ik uit de contacten en de gordijnen werden steevast dichtgetrokken zodat het monster achter de bliksem niet zou weten dat er mensen in huis waren. Dan stond ik daar, heel, heeeeel erg stiekem, aan dat zelfde gordijn, een klein stukje opzij getrokken uit nieuwsgierigheid. Het monster kon mij niet zien… Maar ik, ik zag elke beweging.

Het is helemaal niet moeilijk om te begrijpen waarom overal ter wereld mensen onweer met mythische personen of wezens vereenzelvigen. Iedereen die wat met onweer heeft, voelt het gewoon. Het kijkt naar je, je kan het ruiken, je voelt de spanning in de lucht, het leeft.

In Japan wordt het onweer verpersoonlijkt door Raijin in het Shintoïsme. Met een goeie klop op zijn trom en het oorverdovend gehuil van zijn donderbeest Raiju krijgt hij elke goeie slaapkop wel wakker. Hun fetisj voor het eten van of slapen in navels van kinderen en slapende mensen, geeft me een extra reden om mijn jongere zelf een schouderklopje te geven. Heel goed van je, mini-Spitch, om jezelf en je navel te verstoppen bij dergelijk meteorologisch onheil. Ik denk namelijk niet dat een leven met een half afgebrande of opgevreten buik ontzettend handig zou zijn geweest. En toch, altijd en altijd, ben ik beduveld om te kijken.

Monster of geen monster, de bliksem is gewoon mooi om te zien. Van ver althans, want ik heb zo een klein vermoeden dat ik meer kwijt zou kunnen zijn dan een navel mocht ik ooit oog in oog met Raijin komen te staan. Het is genoeg geweest. Het is koud en ik ben moe. Toch maar naar bed?

>> Spitch TVB in antwoord op “Waar kunnen we je ‘s nachts voor wakker maken?”: onweer.