Toen de grote aardbeving gebeurde in Japan, lag ik nog te slapen. Het was vrijdag, mijn vrije dag. De aardbeving gebeurde rond 06.46 uur. Maar ik werd toch vroeg wakker. Ik had een wekker gezet. Ik wilde op tijd wakker worden, want dan heb je nog iets aan je dag. Mijn radio was op dat moment mijn wekker en ging aan op Radio 1. Ik hoorde het nieuws. Aardbeving in Japan, een grote. En een tsunami! Aardbevingen in Japan zijn niet ongewoon, maar een grote? Ik stapte direct uit mijn bed en zette mijn televisie aan. Ik keek… mijn mond stond wagenwijd open. Ik zag op dat moment livebeelden van de tsunami. Ik zag mensen rennen voor hun leven. Het was echt eng om te zien. Ik hield mijn adem in.
Ik was geschokt. Ik wilde direct weten hoe het ging met mijn vrienden die in Japan wonen. Op dat moment was mijn geografie van Japan niet heel goed. Dat werd pas beter na die tijd. Mijn vrienden waren allemaal veilig. Sommigen woonden niet in de buurt, maar hadden wel wat gevoeld van de aardbeving!
Na een tijdje vond ik een website die mij informatie gaf over alles wat in Japan gebeurde: YokosoNews. Een Japanse man, Katz, woonachtig in Japan was dagelijks bezig met het maken van live vertalingen van het nieuws dat in Japan bekend gemaakt werd. Zijn Engels was erg goed, dus hij was prima te volgen. Hij vertaalde alles. Hij kreeg later hulp van andere Japanse mensen en buitenlanders die wonen in Japan.
Elke dag. Mijn computer zette ik aan voor YokosoNews om te kijken wat het laatste nieuws was. Ik was natuurlijk bezorgd over de mensen in Japan, vooral het getroffen gebied. Maar na een tijdje werd ik ook bezorgd om hem. Hij sliep niet veel. Er waren veel naschokken. Daar berichtte hij ook over. Hij maakte dagen van 14 uur, alleen maar vertalen, nieuws doorgeven en vragen beantwoorden!
En de problemen van Fukushima. Ik heb heel veel artikelen gelezen, videomateriaal gezien en veel nieuwsartikelen via Twitter gedeeld. YokosoNews gaf mij ook veel informatie, niet alleen over Fukushima, maar ook algemene informatie over de gevolgen na de grote aardbeving en tsunami.
Zoals je kunt lezen, kan ik mij heel goed herinneren alsof het vorige week gebeurd was. Tegenwoordig hou ik nog steeds een oogje in het zeil wat betreft de informatie omtrent de grote aardbeving/tsunami, maar vooral omtrent Fukushima.
Het is apart dat het alweer 2 jaar geleden is gebeurd. De tijd gaat ècht enorm snel. En misschien is het vreemd dat ik als Nederlands meisje mij zo bezig hou met het nieuws in Japan. Maar de mensen die mij kennen, zullen zich er helemaal niet over verbazen. Ik weet niet alles, maar wel veel.
Ik ben helemaal niet goed in het beschrijven van wat ik nu werkelijk wil vertellen. En ik hoop ook dat ik het op de juiste manier zeg. Ik denk over 2 jaar geleden. Ik vergeet het niet. Ik hoop het beste voor de mensen die het overleefden. Ik denk aan de mensen die het niet overleefd hebben. Ik brand voor hen nu een kaars.
Wat betreft de problemen in Fukushima. Ik weet niet hoe jullie erover denken, maar daar is dit bericht ook niet voor. Het gaat er meer om dat ik hoop dat het goed gaat komen. Dat allemaal opgelost gaat worden. Dat de problemen zullen stoppen. Zal Japan zonder kernenergie verdergaan of niet? Ik wil hier niet bediscussiëren wat het beste is. Maar laten we hopen dat de toekomst positief zal zijn. En dat hoop ik voor iedereen!
Moooi bericht!
Je bent gelukkig niet de enige die zich zo erg bekommert over Japan.
Laten we stil staan bij deze aparte dag en de slachtoffers herdenken en de mensen steunen die het zwaar hebben.
Bij mij staat het ook nog op het netvlies geschreven.
Ik weet nog wel dat ik korte nachten heb gehad omdat ik het nieuws alleen maar in de gaten wilde houden.
Ik heb nog nooit zoveel nieuws gezien en gelezen in mijn leven!
Er zijn toch wel wat mensen betrokken.
Die zal je op avo-forum zeker tegenkomen, en bij de lezers van deze blog ook :)
We kunnen elkaar steunen en erover praten, dat is al veel waard!
Dankjewel voor je reactie, fijn dat je gereageerd hebt!
Ik kan nogsteeds wel janken voor die mensen. Ik heb een penpal die in de prefecture woont, zij heeft nergens last van maar vrienden/kennissen van haar wel. Die hebben nog nooit terug naar huis kunnen keren.
Ook ik sta er nog altijd bij stil, en laat ze toch alsjeblieft ophouden met kernenergy!!!
Die discussie wil ik hier niet aangaan, kan wel op AVO Forum.
mooi geschreven, ik werd wakker en zag dit als eerste op de tv, ik herinner me nog dat ik zat te ontbijten met mijn moeder en dat we een man voor zijn leven zagen fietsen, weg voor de enorme vloedgolf achter hem..
Ik zou meteen mijn eetlust kwijtraken. Echt eng!
mooi geschreven! heftig hoor! had laatst nog de docu Japan’s tradegy gezien
Is dat de film die op het IFFR te zien was?
erg knap en mooi dat je die ervaring zo hebt neer kunnen zetten in een blog, respect. Snap heel goed dat het moeilijk is om zo ingrijpende en enge ervaring/gebeurtenis op te schrijven.
Hopelijk hebben mensen veel steun aan je verhaal en krijg je ook veel steun van hun terug
Dankjewel voor je compliment. Ik heb dit verhaal eerst in het Engels geschreven en heb daar al best wel veel reacties over ontvangen van Japanse vrienden en kennissen. Het doet mij goed dat zij er veel steun aan hebben. Zij vinden het fijn dat er mensen zijn in het buitenland die het niet vergeten zijn. Maar zij vinden het ook fijn dat ik iets wens: een positieve toekomst, tijd om positief te zijn en te blijven.
Op het moment dat ik het schreef, had ik het gevoel dat ik het kwijt moest. Vorig jaar had ik veel moeite om het onder woorden te brengen, nu is het al twee jaar verder en het staat al iets verder van ons af.