Shin-daita FEVER. Dit is de locatie voor een schoolfestival na school, de vertaling van de titel van het evenement (放課後の学園祭, Houkago no gakuen-sai), op een bewolkte 7 november in Tokyo. Lucie,Too heeft gezorgd voor een line-up met gelijkgestemde jonge indie groepen zoals No Buses, The Songbards, Mom en Kusudama (くすだま). Vijf bands op een avond: het is tijd voor een feestje!
De versiering laat zien dat het tijd is voor een feestje. Het gehele pand van FEVER is aangekleed met ballonnen en gekleurde vlaggetjes. Dat het een schoolfestival is na schooltijd, is ook te zien aan de prijzen van de tickets. Studenten kunnen met flinke korting binnen komen en dit zorgt ervoor dat het merendeel van het publiek bestaat uit studenten.
Bij de ingang van FEVER kun je direct terecht voor een foto in een gekleurde fotohoek. Bij binnenkomst van de zaal kun je terecht voor zelfgemaakte cupcakes en de merchandise van de diverse bands. Lucie, Too verkoopt zelfs tweedehands kleding die zij hebben gedragen in promotionele foto’s. Mocht je je willen hijsen in een leuk shirt, broek of rokje van een van de meiden, dan kon je op die dag prima terecht voor een origineel koopje voor een zacht prijsje. Daarmee steun je ook gelijk de band.
Het feestje werd geopend door Kusudama, het viertal is een smaakmaker voor dit festival met een heftige aanzet wat betreft de drums die onder handen wordt genomen door Utashiro van GRASAM ANIMAL en de bassiste is ook een bekende, namelijk Kanako Sekizawa van Lucie,Too. Het werd afgemaakt met de twee gitaristen, waarvan er een ook nog zingt: Sguruguruguru van de band 1inamillion en Kayo Otaki van de band UlulU (ウルル). De zangeres Kayo probeert zo nu en dan de hoogste noten uit haar tenen te halen, waardoor ze letterlijk op haar tenen staat. Het klinkt gelikt, ook al is het tot op heden een eenmalig optreden met een verzameling interessante muzikanten. In totaal brengt Kusudama 4 nummers ten gehore, allemaal uptempo popnummers die het publiek prima opwarmen voor de rest van de avond.
Mom: even een gehele ander genre, namelijk ‘Craft Hip Hop’ voor de nieuwe generatie! Mom is een jonge singer-songwriter die zich niet als een rapper of een bandman bestempeld. Ondersteund met een DJ die vol met passie en een glimlach de muziek verzorgd voor de muzikant, gaat Mom van start. Hij huppelt heen en weer op het podium en maakt contact met het publiek. De bas gaat flink omhoog bij Mom, terwijl er 4 tracks ten gehore worden gebracht. Het begint met een uptempo track, maar Mom gaat daarna direct over naar de langzamere tracks, waarvan een zelfs reggae vibes afgeeft. Het publiek reageert positief op de muziek, maar het zorgt er niet voor dat men lekker uit hun dag kan gaan. Het liedje Boyfriend is aanstekelijk genoeg om het publiek tot hoofdknikken te brengen. Uiteindelijk gaan de armen bij het publiek omhoog. Het geeft het idee dat Mom’s optreden in het begin als een soort afkoelperiode gezien kan worden, waarbij het publiek juist op het eind opgewarmd raakt.
Terwijl de volgende band zich installeert, speelt een deel van het nummer Stand by Me van Ben E. King: het is tijd voor de robot rockband The Songbards. Wanneer The Songbards eenmaal van start gaat, begint het publiek direct met dansen. Het is meteen duidleijk dat er veel fans voor hen gekomen is om te genieten van de meerstemmige groep. De fijne meerstemmigheid van The Songbards is goed te horen tijdens de track Inner Lights, een hoogtepunt tijdens het optreden, die te vinden is op hun tweede mini-album, getiteld The Places, die een aantal weken voor dit optreden uitkwam.
Terwijl de voorste drie bandleden op gitaar en bass, Yuji Matsubara, Kouhei Ueno, Atsushi Shibata, de ogen verbergen door de lange lokken, sluit de langharige drummer Yoshihide Iwata op sommige vaste stukken zijn ogen en blijft met een glimlach doorspelen. Terwijl het erop lijkt dat de bassgitarist en de gitaristen met gemak de liedjes uit de vingers laten vloeien, gooit de drummer alle passie erin met alle gekke bekken van dien. Het zorgt voor een interessant optreden waarbij het de voetjes zeker van de vloer gegooid zijn. In totaal brengt The Songbards zeven liedjes ten gehore, waarvan veelal uptempo en vrolijke liedjes zijn met hier en daar wat stevigheid in het gitaarwerk. De band voelt zich zeer geïnspireerd door The Beatles and dat is ook waarom zij in augustus nog in het Verenigd Koninkrijk optraden tijdens het Beatles festival International Beatle Week.
Een krullenbol verstopt zich achter een pony, bril en een oudroze Fender staat op het podium. Hij, Taisei Kondo, wordt vergezeld door een tweede gitarist genaamd Sinya Gotoh, bassiste Saori Sugiyama en drummer Issey Ichikawa. Het is tijd voor No Buses, een band waarvan de naam van een track van Arctic Monkeys komt. Wat direct opvalt is dat de zanger, hier en daar monotoon, veelal in het Engels zingt. De band gaat niet overtuigend van start, de tracks lijken dezelfde opbouw te hebben, waardoor ze het gevoel geven dat ze op elkaar lijken. Toch lijkt het publiek er geen genoegen van te hebben en luisteren ze vol aandacht naar No Buses. Pas na de helft van het optreden weet de band pas te knallen met afwijkende en uptempo tracks. De drummer heeft veel discipline, want hij blijft track na track doorspelen, terwijl soms de tweede gitarist de rest weet te overstemmen. No Buses laat bij de uptempo tracks horen waar ze toe in staan zijn, waardoor het eerste deel van het optreden in de vergetelheid wordt gebracht. In totaal speelde No Buses acht tracks op het podium van FEVER, waarvan de trackTrying Tryingeen aanstekelijk nummer van deze jonge indie rockband.
Het is dan eindelijk tijd voor de organisator van de avond: Lucie,Too. Een trio bestaande uit zangeres en gitariste Chisato Kokubo, bassiste Kanako Sekizawa en drummer Naho Shibahara. Deze drie meiden weten lichte, zoete liedjes ten gehore te brengen met fijne melodie die dreigt in je hoofd te blijven hangen. Dat is het werk van Chisato. Het zal misschien sommige mensen al opgevallen zijn wanneer zij op YouTube op zoek zijn naar liedjes van de poptrio, de kans is groot dat ze terecht zijn gekomen op een liedje van de Amerikaanse indie rockband Now Now. We weten meteen de oorsprong van de bandnaam Lucie,Too.
Lucie,Too maakt pure popliedjes die lieflijk overkomen, maar vol passie zitten. De stem van Chisato is haast engelachtig te noemen met hoe het overkomt in de zaal van FEVER. Zeer zuiver. De basgitaar van Kanako is zeer goed aanwezig en Naho drumt er op los. Het publiek luistert aandachtig en heeft alleen focus op de hoofdact van de avond. De tracks die ze ten gehore brengen worden afgewisseld met uptempo liedjes en ballads, met hier en daar wat punkachtige popliedjes. Chisato wordt soms ondersteund door de zang van de andere dames, waardoor de liedjes versterkt worden. De nieuwste release, exlover, wordt nog even aan de orde gebracht tussen de liedjes door. Daarbij wordt ook niet vergeten de tracks ten gehore te brengen tijdens het optreden.
Het publiek lijkt nog een beetje verlegen tegenover Lucie,Too, terwijl Chisato en Kanako dat totaal niet zijn. Zo nu en dan tegenover elkaar spelen alsof ze een wedstrijdje doen. Op het einde van het optreden wordt er alles uit de instrumenten gehaald en wordt er gesprongen. Het zorgt ervoor dat het publiek er ook op begint te reageren door te zwaaien en mee te klappen met het meest bekende liedje als afsluiten. Uiteindelijk komt de band nog terug met een extra liedje. De poppy liedjes van Lucie,Too is haast helend voor de vermoeide studenten. Na het luisteren naar dit optreden kan iedereen er weer hard tegenaan, zeker na het beluisteren van de track Lucky. Het optreden van Lucie,Too smaakt naar meer, maar is een erg goede afsluiter van een interessant naschools festival.
Fotografie:Shoko Ishizaki (石崎祥子)
