CD Review: Meimi Tamura – Sprout

In 2018 maakte Meimi Tamura haar belangrijke debuut als soloartiest. Het voormalige lid van de idolgroep ANGERME (アンジュルム) keerde terug naar de mainstream muziekscene in Japan nadat hij tijd doorbracht met werken in podiummusicals. Ze heeft de grond hard geraakt en heeft in de tweede helft van het jaar 2 singles uitgebracht. Haar solo-debuutsingle Kagayaite ­­- My dream goes on – (輝いて ～My dream goes on～), uitgebracht in september 2018, werd gevolgd in december door Mahou wo Ageru yo ~Magic In The Air~ (魔法をあげるよ ～Magic In The Air～). Beide singles toonden dat ze terugkwam niet als de idol dat iedereen zich herinnerde, maar kwam terug als een krachtige solist – haar kenmerkende zang gevuld met rauwe emotie en een kracht die je meeneemt op een reis in elk nummer. Het is duidelijk dat haar tijd in muziektheater niet verloren was.

De invloed van het podium is niet moeilijk te vinden in de nummers, beide singles zouden niet misstaan in een musical. De zangeres op het podium brengt de emoties en het verhaal van haar personage over naar een gefascineerd publiek. Sterker nog, ze hebben beiden de basis gelegd voor haar toekomstige carrière en de solist gescheiden van de idol met een duidelijk onderscheid.

20 maart 2019 zag de release van haar eerste mini-album. Bestaat uit 6 liedjes. Sprout bouwt verder op de basis die werd gelegd door de eerste twee singles die vorig jaar werden uitgebracht. De zes nummers brengen een mix van stijlen en een verscheidenheid aan emoties met zich mee waardoor je kunt glimlachen en je mogelijkerwijs kunt bereiken om de tranen weg te vegen. De tracks zijn: –

1. First Flash
2. 1, 2, 3, Go!!
3. 無形有形 (Mukei Yukei)
4. 体温 (Taion)
5. カガミよカガミ (Kagami yo Kagami )
6. 歌が咲く (Uta ga Saku)

First Flash – Het eerste nummer op het album en mogelijk een van de meest opvallende nummers die ik de afgelopen jaren heb gehoord. Het nummer heeft zoveel rauwe emotie dat het beelden oproept van iemand die op een donker podium staat in een enkele lichtvlek voor een stille menigte terwijl ze zingen. Een mooie, maar ook angstaanjagend bedroefde, aria die diep in de diepte van de ziel doordringt. De flow van de muziek en haar vocalen veranderen van sterke projecterende uitvoer naar een zachtere, zachtere stem die samenkomt om gevoelens van hoop en pijn over te brengen naar de luisteraar. Een gevoel dat blijft hangen lang nadat de muziek is verdwenen.

Mukei Yukei – Nummer drie op het album, het heeft een ongewoon gevoel tijdens de eerste luisterbeurt, de geknipte tonen van de instrumenten die leven geven aan de muziek die niet werd verwacht. Maar het werkt goed, de geluiden van de muziek en de stroom van de zang roepen beelden op van het soort loungebar dat je in een film uit de jaren vijftig of zestig zou kunnen tegenkomen. Een zangeres die door een tafel loopt en af en toe even stilhoudt om een blik te werpen op iemand die daar zit. Er is een moment in het liedje waarin Meimi bijna een gesprek met zichzelf heeft. Een discussie tussen meerdere mensen afgevoerd in een soort geharmoniseerde monoloog. Het is een pauze in het liedje dat me altijd doet glimlachen. Hoewel het in het begin een beetje een onverwachte verandering in stijl was, denk ik dat het een ander aspect van haar talent laat zien, de kracht van haar stem is altijd aanwezig, maar het is iets ingetogener en er is een leuk gevoel voor de flow van het lied.

Uta ga Saku – Het album eindigt op dezelfde manier als het begon. Met visioenen van een eenzaam figuur op het podium, waardoor de show wordt afgesloten met een krachtig en emotioneel geladen lied dat Meimi op een manier speelt die haar jeugdige leeftijd verloochent. De muziek speelt een ondersteunende rol gedurende het grootste deel van het bijna 7 minuten durende nummer. Meer ingetogen in de vroege stadia en in het bijzonder tijdens de coupletten bouwt het samen met haar stem op in crescendo’s bij het refrein en een tijdens een betovering door het midden van het lied voordat het terugkeert naar de achtergrond terwijl Meimi’s stem begint weg te slepen en het lied en daarmee het verhaal van het album loopt ten einde.

Over het algemeen is het album een goede mix van nummers. Elk nummer is goed gecomponeerd en wordt uitstekend uitgevoerd, waarbij elk woord een spikkel van kleur heeft om een beeld in de geest te voltooien. Afgaande op de stijl van de liedjes lijkt het erop dat het podium een grote invloed op haar heeft gehad, de liedjes passen allemaal in het theater als onderdeel van een musical.

Persoonlijk zou ik willen zien dat ze compleet uitpakt met een hoog tempo popsong, iets dat je voeten doet tikken op de maat en waardoor je zou willen dansen en juichen. Summertime (te vinden op haar eerste single) en 1, 2, 3, Go! zijn beide indicatoren dat ze in staat is om dergelijke liedjes goed uit te voeren. Maar misschien wil ze, althans voorlopig, de zangeres die ze is geworden onderscheiden van de idol dat ze ooit was.

Haar solocarrière staat nog in de kinderschoenen, maar afgaande op de kracht van de 2 singles en de goed afgeronde optreden op Sprout lijkt het erop dat ze een heel mooie toekomst voor zich heeft. Inclusief haar tweede one-man liveshow op 30 juni 2019.

Sprout geeft haar een sterk platform van waaruit ze kan blijven groeien en bloeien tot wat ik denk dat een sensationele solozangeres zal zijn. Een om in de toekomst te bekijken.

Rating: 85/100