CD Review: GOATBED – et al.

et al., een afkorting van het Latijn met de betekenis ‘en anderen’, is een verzameling van zeven nummers die in april 2018 werd uitgebracht door de techno unit GOATBED, bestaande uit de broers Shuuji en Yuuji Ishii.

Tracklist:

1. 闇照らす (Yami terasu, Shine in darkness)
2. MAX DADA
3. THE NIGHTSHIFT
4. 20th MOUSE
5. 一続きに狂った自動演奏　(Ichi tsudzuki ni kurutta jidou ensou, Continual auto-playing)
6. &C
7. the GOAT which eats a GOD

De laatste release voor et al. was het album FANDEATH, ook een live gelimiteerde release die een jaar later zelfs een andere versie kreeg. Terwijl FANDEATH een volledig album was met 12 nummers, kan et al. bijna worden gezien als een EP. Hoewel het de bedoeling was dat de nieuwste release in winkels zou worden uitgebracht, werd deze uiteindelijk alleen verkocht tijdens live shows, tot mei dit jaar toen GOATBED een nieuwe versie van de CD uitbracht. Om de albumtitel wat kracht te geven, besloot het duo om wat meer Latijn op de cover te gebruiken om te beschrijven wat je kunt verwachten van deze release: iets in de trant van dat 7 muzieknummers in april 2018 zijn afgerond.

Wanneer je de cover van dichterbij bekijkt, is het intrigerend omdat het verrassend was. Bij eerdere releases gebruikte GOATBED de vocalist Shuuji op de cover of een modern kunstzinnig spel met letters, met uitzondering van The optimist sees the doughnut, the pessimist sees the hole. dat een caleidoscopisch ontwerp kreeg. GOATBED heeft voor et al. gekozen voor een schilderij dat in eerste instantie een vage herinnering gaf aan een Art Nouveau schilderij a la Klimt, hoewel dit een aquarel is in plaats van een olieverfschilderij, getiteld Two Seated Girls (1911), van de Oostenrijkse schilder Egon Schiele, dat in het genre van het expressionisme valt. Maar hier is het fascinerende: hij was een protegé van Gustav Klimt voordat hij het schilderij maakte en meer dan 100 jaar later gebruikt wordt als albumhoes. Genoeg kunstgeschiedenis, laten we ons richten op het hier en nu.

Terwijl je tijdens de eerste track wordt geraakt door een grote muur van muziek na een ruim minuut van een opbouwende intro, zorgt de herkenbare stem van de vocalist voor een golf van rust, alsof hij het lichtbaken is in de duisternis. Eenmaal als je verder dobbert wordt je heftig wakker geschud door het tweede nummer MAX DADA.

Voor degenen die de release HELLBLAU, bezitten, hebben zich vast afgevraagd waar M-D voor staat. Het antwoord op die vraag wordt gegeven in de nieuwste release van GOATBED: MAX DADA. Dit nummer bestaat uit de instrumentale muziek die te horen is in M-D, maar met de toevoeging van de stem van vocalist Shuuji. Zoals verwacht van GOATBED, kreeg het nummer een extra remix met toevoegingen en is het nog steeds een volledig technonummer, maar veel meer catchy dan zijn instrumentale voorganger.

Terwijl je zou denken dat GOATBED uiteindelijk genoeg muziek van de game en anime serie DRAMAtical Murder heeft verwerkt in eerdere releases, in originele staat (met minimale aanpassingen) of helemaal in een nieuw jasje gestoken, geeft THE NIGHTSHIFT de vibes af die toebehoren aan DRAMAtical Murder. Is het omdat ze het moeilijk vinden om er afscheid van te willen nemen of dat ze gewoonweg niks willen negeren van wat ze hebben geleverd en het nog altijd erbij willen betrekken?

Al is de muziek die GOATBED heeft gemaakt voor de game en anime meer in lijn met de dance muziek die ze tegenwoordig maken, het is qua sfeer toch anders dan wat GOATBED over het algemeen naar voren brengt. Uiteindelijk is DRAMAtical Murder voor veel fans de reden dat zij GOATBED hebben ontdekt en is de overgang wat betreft de huidige muziek van de unit helemaal niet zo groot. Dat is wel het geval als je kijkt naar de eerste tijdperk van GOATBED, toen nog het soloproject van Shuuji Ishii, voordat het uiteindelijk stilviel in 2009. Die zogezegde goede oude tijd komt niet zo gauw terug, behalve in remix format. Waarom zou je ook afscheid willen nemen van het oude werk als je er een nieuw jasje aan kunt geven? En dat is iets waar GOATBED heel goed in is en wat je nog altijd kunt verwachten in de toekomst.

Het album mist tempo, gezien er merendeel tracks op te vinden zijn die rust uitstralen. MAX DADA en &C steken er met kop en schouders bovenuit wat betreft tempo, waarbij eerstgenoemde veel krachtiger overkomt en laatstgenoemde juist de vrolijke vibe met zich meebrengt. Maar is een album met veelal kalme liedjes een misser? Nee, de liedjes bevatten de signatuur waarmee je de huidige GOATBED kunt beschrijven: super dansbare techno met futuristische kenmerken (dankzij de toevoeging van de synthesizer) en de interessante combinatie van teksten in het Engels en Japans, waarbij we te weten zijn gekomen dat de vocalist een kat is. Het maakt niet uit of we het te serieus moeten nemen of niet, het zorgt voor een glimlach. Wat het album ook mist is een cover, terwijl vorige releases in de meeste gevallen een cover bevat uit de jaren 80 of daarvoor, lijkt er voor et al. vooral gekozen te zijn voor alleen eigen tracks.

Aan het einde van de review van FANDEATH werd de volgende vraag gesteld: zal GOATBED erin slagen FANDEATH te kunnen overtreffen? Het antwoord is niet zo gemakkelijk te geven, hoewel het album veel te kort is met zeven nummers, is het niet te vergelijken met FANDEATH. Het moet apart van elkaar worden bekeken en niet naast elkaar gelegd worden.

Na het luisteren naar het laatste nummer van deze CD, the GOAT which eats a GOD, eindigt het met een gevoel van leegte. Het is alsof et al. het idee geeft dat GOATBED afscheid neemt. Terwijl de unit nog steeds actief is met optredens, het gevoel wat dit album geeft is een beetje onrustbarend en niet iets dat terug te vinden is op de andere releases van GOATBED. Als je de release de titel et al. geeft, kan dat het idee versterken door de laatste nummers uit te geven die geen goede release hebben gekregen. Het is toch niet de volledige waarheid, omdat sommige nummers wel zijn uitgebracht als live gelimiteerde singles. Maar als je een fan bent van buiten Japan, kunnen dergelijke releases niet gezien worden als fatsoenlijke releases gezien je bij liveshows in Japan moet zijn om deze live gelimiteerde releases te krijgen. De eindconclusie na het luisteren van deze zeven nummers is dat het niet genoeg was. Maar één ding is zeker, et al. voelt helemaal niet onvoltooid.

Score: 75/100