FAKE ISLAND is begin 2017 opgericht en heeft voor zichzelf een unieke niche in de wereld van de metalcore gecreëerd. Gewapend met twee vrouwelijke vocalisten en een ontvlambaar geluid is hun debuutalbum Cell Division de ultieme distillatie van metal en hardcore die de luisteraar in het kielzog van zijn sonische woede laat stralen.
FAKE ISLAND © Photography by Nobukyuki Kobayashi
Muzikaal zou ik FAKE ISLAND in lijn brengen met Japanse landgenoten Crossfaith, maar in tegenstelling tot Crossfaith’s omgang met de dystopische toekomst verkent FAKE ISLAND de valsheid van de moderne media die hun kijk op metalcore een uitgesproken straatniveau, en gruwelijk gevoel geeft. Met een griezelig intro dat doet denken aan Fear Factory, verandert de opening All At Once al snel in een woeste metalplaat. Met een krankzinnig aantal beats per minuut valt FAKE ISLAND van alle kanten aan; de ritmesectie van drummer Reiji en bassist Igarashi combineren om manisch van ritme te wisselen terwijl gitarist Matsumoto riffs ontketent met machinegeweersnelheid en het effect is een monolithische sonische structuur die boven de luisteraar uittorent.
De introductie van wat broze elektronica Fortune was Cell Division’s leidende single en het vat de spanning van de tegenpolen in de band perfect samen als donkere golf elektronica zich nestelt naast verpletterende brutaliteit, terwijl, in een moment van existentialisme, de disco-achtige midsection alleen dient om de vlezige metal in een sandwich te klappen. Het zijn echter de twee vocalisten die FAKE ISLAND boven de kudde verheffen. Erica zorgt voor een keelgrom terwijl YuuriBjoux clean zingt en dit zorgt voor een interessante juxtapositie met elkaar. Of je nu in combinatie zingt of contrapunten levert (zoals op Who The Hell Made This? ), het effect is altijd fascinerend.
Just Wanna Live komt swingend naar buiten als de drums met perfecte precisie afvuurt en, goed gebruik makend van de luidruchtige/stille dynamiek, een reeks detonaties in gang zet die door het hele nummer heen echoën. Hang Onto My Dream bevat veel cleane zang van YuuriBjoux die het nummer naar boven halen, terwijl Erica’s dodelijke grommen uit het diepste van de hel lijken te komen. Net als Slipknot bestaat hun meest verontrustende Throw Down in een muzikaal doolhof van een ingewikkeld ontwerp voordat No Truth als een op hol geslagen trein langs raast die alles op zijn pad uitwist. Het met grooves beladen Mijn Tranquilizer komt episch dichterbij No Solution, een nummer dat alle verschillende strengen van Cell Division tot een samenhangend geheel trekt en ervoor zorgt dat het album op een onheilspellende toon eindigt.
Sinds de opname van Cell Division heeft FAKE ISLAND zich afgescheiden van drummer Reiji en hopelijk zal dat geen belemmering vormen voor het momentum van de band, want het is een album dat de band op een opwaarts pad vindt. Op amper 26 minuten mogen sommigen de beknoptheid van dit album betreuren, maar met zulke brutale muziek is het ruimschoots tijd en laat het je zeker hongerig achter naar meer.
Tracklist Cell Division:
1. All At Once
2. Fortune
3. Who The Hell Made This?
4. Just Wanna Live
5. Hang Onto My Dream
6. Throw Down
7. No Trust
8. My Tranquilizer
9. No Solution
